Bangkok

Business as usual in Bangkok.  We zien televisiereportages over gewelddadige incidenten bij de verschillende protestlocaties.  We horen berichten over grote betogingen.  We lezen zelfs ergens dat de toeristen massaal wegblijven.  Maar eerlijk gezegd merken we er niets van.  Hier in het historisch centrum van Bangkok gaat het leven gewoon verder.  

Wij hebben vier dagen en spenderen die met een klassiek rondje hoogtepunten.  Het koninklijk paleis, de belangrijkste tempels, een boottocht op de kanalen, het recent geopende Museum of Siam, het Jim Thompson House.  Het is zelfs een beetje copy/paste van wat we hier allebei ongeveer twintig jaar geleden ook deden - lang voor we elkaar kenden.  Uit nostalgie lopen we ook nog eens door Khao San Road, toen al het backpackers-walhalla en nu, tja, iets als een mengeling tussen de Meir en de Overpoort.  

Maar waar we ook komen: leeg is het hier zeker niet.  Toeristen die massaal wegblijven?  Toch niet in het Bangkok dat wij hebben gezien.  Je zou hier perfect kunnen rondlopen zonder te realiseren dat dit een land in crisis is.  Al doen we het er natuurlijk een beetje om.  We vermijden de bezette kruispunten en nemen waar mogelijk de skytrain of de busboot - die hebben geen last van afgesloten wegen.  Misschien zitten daarom de boten zo vol?  Aan elke pier is het drummen.  Veiligheidspersoneel staat er, soms met megafoon, constant te vragen om door te schuiven.  Het doet mij aan iets denken, maar wat was dat ook al weer?

Soms zijn de bezette kruispunten niet te vermijden.  Op weg naar het Jim Thompson House moeten we er zelfs twee over.  De sfeer is ontspannen, gezellig zelfs.  Het lijkt meer op een festival dan een protest.  Best leuk om eens te zien maar we houden het wel kort.  Dit is tenslotte niet onze strijd.
Ontspannen sfeer of niet, het is de betogers wel menens.  Actieleiders kondigen aan de bezetting vol te willen houden tot de regering aftreedt, de regering reageert door de noodtoestand uit te roepen.  De impasse is totaal.  Is dit dan het sein voor het leger om alsnog in te grijpen? Misschien zijn we toch nét op tijd weg.  

Daarmee zit onze reis er op.  Met weemoed stellen we vast dat dit onze laatste avond is, al is het ergens ook wel leuk om naar huis te kunnen.  Blij om terug familie en vrienden te zien, blij om terug in eigen bed te kunnen slapen.  Het is een boeiende ervaring geweest maar ook één die we nog een beetje moeten laten zakken. Dat is iets om thuis, voor een allerlaatste keer, nog op deze blog te zetten.