Noord-Laos: Huay Xai, Luang Namtha, Muang Sing

Vanuit het Noorden van Thailand steken we de grens met Laos over. De grens is hier de Mekong, die Laos letterlijk van Noord tot Zuid doorkruist. De enige optie zijn gammele bootjes om de rivier over te steken. We hoorden verhalen over oplichtingspraktijken aan de grens maar daar merken we helemaal niets van. We worden juist heel vriendelijk geholpen - of was dat nu net een oplichter aan het werk?

Met het inleveren van onze auto in Thailand namen we meteen ook afscheid van een deel van onze bagage. We sturen bijna tien kilo terug naar huis. Vanaf nu moeten we alles zelf meesleuren en de voorbije weken hebben ons geleerd dat we een pak kleren teveel mee hebben. We beperken ons tot wat lichte kledij en één set warme kleren voor de terugreis. Murphy neemt onmiddellijk wraak. Hier in Noord-Laos blijkt het 's nachts bitter koud. Die ene set warme kleren volstaat niet. Dus gaan we overdag, in heerlijk zomerweer, op zoek naar extra truien, warme lange broeken en dikke sokken.

We gaan in een paar etappes verder noordwaarts, richting Chinese grens. In deze streek wonen veel verschillende bergvolkeren - vaak van dezelfde oorsprong als over de grens met Thailand. Ook hier zijn ze duidelijk niet de eerste bekommernis van de centrale overheid. De dorpen zijn stoffig en arm. Scholen zijn hier amper, gezondheidszorg slecht uitgebouwd. Maar het contrast is minder groot. Hier vind je geen hypermoderne winkelcentra in de eerstvolgende stad of zie je dure auto's in het straatbeeld. Wel buffels, varkens, ganzen en oude aftandse bussen. Laos is het armste land in de regio en dat zien en voelen we. Door de staat van de wegen doen we uren over relatief kleine afstanden en komen we geradbraakt uit de bus. Kotszakjes horen hier tot het standaardpakket van de Laotiaanse busgebruiker.

In de streek van Luang Nam Tha fietsen we wat rond en dat zorgt voor wat opwinding.  In de kleine dorpen worden we voortdurend nageroepen: falang noi! falang noi! - "buitenlandertjes".  De kinderen worden vaak aan de haren betast of in de armen geknepen.  Het lijkt bijna een veekeuring.  In een dorpje niet ver van Muang Sing moeten we absoluut bij een aantal vrouwen rond het vuur komen zitten.  We kunnen ondertussen in het Lao al zeggen dat Marie en Pelle 7 en 5 zijn.  En ja, we hebben er maar twee.  De norm ligt hier duidelijk anders.

Laotianen doen het volgens alle reisgidsen nogal rustig aan, maar daar merken wij niets van.  Het is volop oogstseizoen en overal wordt van 's morgens vroeg tot zonsondergang de rijst binnen gehaald.  Over de hele streek hangt een dunne laag mist: het is de rook van rijsstro die na de oogst wordt verbrand.  Zoveel fijn stof kennen we zelfs in Antwerpen niet.

Maar het is vooral de kou die ons doet besluiten om sneller dan verwacht richting Zuiden af te zakken.  Ons plan om verder het binnenland in te trekken laten we vallen.  Het is ondertussen ruim twee weken geleden dat we nog eens deftig hebben kunnen douchen. Warm water met voldoende druk in een badkamer waarin we niet bevriezen, daar hebben we nu nood aan.  Het wordt een stevige rit van 9u voor de 300km naar Luang Prabang, maar daar moeten we kunnen vinden wat we zoeken.