Ayutthaya

Ayutthaya was van de 14de tot 18de eeuw de hoofdstad van Thailand, tot jaloerse Birmezen de stad ongeveer met de grond gelijkmaakten.  Vandaag staan door de hele stad verspreid nog steeds ruïnes van tientallen tempels.  De tempel aan de overkant van ons guesthouse wordt door iedereen als het hoogtepunt beschouwd.  Buslading na buslading wordt er gedropt in een constante stroom; grappig genoeg is de tempel er vlak naast misschien wel mooier maar volledig verlaten.  Onze kinderen zijn helaas geen fan.  Rijen kapotte beelden en hopen stenen waar je niet eens mag op klimmen zijn duidelijk de moeite niet waard.  (Vreemd genoeg lukte dat vorig jaar in Griekenland wél.  Waren het de stoere verhalen over ridders en soldaten die Riet kon vertellen die het verschil maakten?) 

Maar goed, een rit met de tuk tuk of een wandeling over de night market maakt hen dan wel weer enthousiast.  Het is wat schipperen tussen onze verwachtingen en die van de kinderen.  Daarom laten we Ayutthaya morgen al weer achter om richting oosten te gaan.  Onze volgend doel is Khao Yai National Park, het grootste nationaal park van het land, met onder meer de grootste populatie aan wilde tijgers in Thailand.  Dat moet ouders én kinderen interesseren.

In Sam Roi Yot National Park is het alvast gelukt.  De boottocht tussen de moerassen en kalkstenen rotsen was de moeite waard, de lokale tempel bevolkt door makaken (en een gevaarlijke tijger!) een leuke surplus voor Marie en Pelle.  

Nog veel meer apen in het Wildlife Rescue Centre dat we de dag nadien bezochten. Het is naar eigen zeggen het grootste dierenopvangcentrum in ZO Azië en draait volledig op giften.  Specialiteit van het huis is het opvangen van verwaarloosde dieren, die voornamelijk werden ingezet in de toeristische sector.  Olifanten, Aziatische beren, gibbons, zelfs een krokodil.  Doel is de dieren opnieuw gezond te krijgen en in de mate van het mogelijke opnieuw uit te zetten in de vrije natuur - ze voeren daarom nogal een kruistocht tegen het gebruik van dieren in het toerisme, al mogen bezoekers ook hier één van de olifanten voederen en wassen.  Kolfje naar de hand van de kinderen (en euh... hun vader).  Hier maakte Pelle ook een nieuwe vriend, de net een aantal jaar oudere Victor.  Gratis middagje kinderopvang, je hoort ons niet klagen.