Chiang Rai

In onze reisgids selecteerden we een guesthouse.  Het blijkt een soort nostalgietrip.  Dit is het soort plek waar we twintig jaar geleden ook al hadden kunnen belanden.  Hier heerst nog 'old skool backpackers-sfeer', inclusief nooit verwijderde bordjes met prijzen voor overseas calls en fax service. Eten en drinken is vooral zelfbediening en moeten we zelf opschrijven.  Om het cliché volledig te maken haalt 's avonds iemand een gitaar boven.  Het is spotgoedkoop, maar de kamers zijn bric-à-brac en stoffig.  Het volstaat voor een paar nachten, maar eigenlijk voelen we ons hier net te oud voor.  
Alhoewel, te oud...?  We worden omringd door een oudere mannen van eind de vijftig en ouder.  Ze sleffen van hun kamer via de hangmat naar de geïmproviseerde bar.  We vermoeden dat ze hier jaren geleden met de eerste editie van lonely planet in de hand aangespoeld zijn.  Het was 1983 en ze zijn nooit meer weggeraakt.  

Wat Rong Khun, the white temple, is de nieuwe trekpleister van Chiang Rai.  Het is een nieuwe tempel, bouwjaar 1997, en een monsterlijk wit gedrocht.  Buiten voorstellingen van de hel, binnenin de weg naar verlichting.  Op één van de muren staat een rare collectie afbeeldingen: Spiderman, Michael Jackson, een Angry Bird en de ontploffende Twin Towers staan er zij aan zij.  We lezen in de reisgids dat dit de "verleidingen van het dagelijkse leven symboliseert, die verlichting in de weg staan".   Onze kinderen vallen voor de verleidingen, zoveel is duidelijk.  En ze zijn niet alleen.  Rond deze muur is het dringen.  Begrijpelijk ook: de andere zijden, de 'nirwana'-kant, zijn nogal saai en inspiratieloos.  Mensen op wolken, veel meer is ons niet bijgebleven.
Eerlijk?  Dit is een afknapper.  Het wit doet pijn aan de ogen, de gebouwen missen samenhang, de site kreunt onder teveel volk.  We hadden heerlijke kitsch verwacht, of sprookjesachtige verwondering voor Marie en Pelle, maar dat is het niet.  Het zegt ons gewoon niets.

Geef ons dan maar Baan Dam, the black house, ten noorden van de stad.  Hier heeft ene Thawan Duchanee, blijkbaar een van de grootste hedendaagse Aziatische kunstenaars, zijn eigen licht macabere wereld gecreëerd.  In een soort park staan tientallen gebouwen volgestouwd met dierenskeletten en -huiden, antiek, wapens, en ergens in het midden (en tot ontzetting van Riet) een gigantische wurgslang.    Het is bevreemdend maar fascinerend.  Geen idee wat we hier gezien hebben.  Is het een museum?  De persoonlijke collectie van de kunstenaar?  Of is het geheel één grote installatie? Wat we wel zeker zijn: we zijn er allemaal weg van, ja ook de kinderen.

De voornaamste reden om naar het uiterste noorden van Thailand te komen is de overweldigende natuur.  Dit grensgebied tussen Thailand, Myanmar en Laos was tot diep in de jaren '80 berucht als de opiumdriehoek.  Toerisme en tee hebben ondertussen de plaats van opium ingenomen.  Wat is gebleven zijn de prachtige bergdorpen, de jungletrekkings en bezoeken aan hilltribes.  
Mae Salong is een van die bergdorpen, eind de jaren '40 gesticht door chinezen op de vlucht voor de communistische revolutie.  Het is ons eindpunt van een laatste rondrit met onze huurauto.  De dag nadien leveren we het kleine ding in, 1500 km Thailand achter de rug.  De laatste paar dagen Thailand zullen we doorbrengen ergens in een klein dorpje, onze auto hebben we daar niet meer nodig.  Volgende week steken we de grens met Laos over.